Jeżeli planują Państwo kolejne badanie, to prosimy o przyniesienie ze sobą wyniku badania poprzedniego.
Przeciwwskazaniem do wykonania badania rezonansem magnetycznym są metalowe elementy wewnątrz ciała osoby badanej, takie jak: zastawki serca, rozrusznik, płytki ortopedyczne, protezy, zaciski naczyniowe, metalowe elementy uzębienia, metalowe opiłki, kule postrzałowe. Jeżeli osoba badana cierpi na klaustrofobię (boi się przebywać w zamkniętych małych pomieszczeniach) – to przed badaniem może przyjąć łagodne środki uspokajające, aby zmniejszyć uczucie lęku. Nie powinno się jeść w ciągu 6 godzin poprzedzających badanie.
Do badania należy zdjąć zegarek, biżuterię, metalowe przedmioty, pasek. W kabinie pozostawia się również telefon komórkowy i kartę magnetyczną, bowiem do pomieszczenia gdzie znajduje się aparat, nie wolno wchodzić z żadnymi metalowymi przedmiotami. Należy powiadomić lekarza o uczuleniach na środki kontrastowe oraz substancje chemiczne.
Osoby przyjmujące insulinę powinny umówić termin badania na rano i zabrać ze sobą insulinę i pierwsze śniadanie. Jeżeli osoba badana stale przyjmuje leki, może zażyć je jak zwykle, popijając małą ilością nie gazowanej wody.
Przed badaniem należy opróżnić pęcherz moczowy.
Badanie jest całkowicie bezbolesne.
Na czas badania należy ubrać się w wygodne, luźne ubranie bez metalowych dodatków, takich jak guziki, klamry, agrafki, broszki. Do badania trzeba zdjąć biżuterię, okulary, aparat słuchowy. Jeżeli osoba badana jest uczulona na środki kontrastowe – powinna o tym powiadomić lekarza.
Gdy badanie wymaga podania dożylnego środka kontrastowego, wskazane jest pozostanie na czczo przez 5-6 godzin przed badaniem. Jeżeli osoba badana stale przyjmuje leki – to może je przyjąć także w dniu badania, ale jeżeli to możliwe, najpóźniej 3-4 godziny przed badaniem. Przed badaniem tomograficznym jamy brzusznej podaje się doustne, jodowe środki cieniujące. W tym celu należy 40-50 ml środka (UROPOLIN, UROGRAFIN) rozpuścić w 2 litrach wody. Roztwór ten należy przyjąć w ciągu 2 godzin poprzedzających badanie, jednak niezbyt szybko, aby nie wywołać biegunki. Po podaniu środka kontrastującego może wystąpić uczucie gorąca lub metalicznego smaku w ustach. Badanie jest całkowicie bezbolesne.
Badanie nie powinno być wykonywane w czasie ciąży. W przypadku wątpliwości wskazany jest kontakt z lekarzem.
Pacjentki karmiące piersią powinny przerwać karmienie na 24 godziny po badaniu.
Jeśli po podaniu środka kontrastowego wystąpi:
– ból głowy
– duszność
– kołatanie serca
– lub świąd skóry,
może to oznaczać rozpoczynającą się reakcję alergiczną, powinno się wówczas jak najszybciej powiadomić o tym lekarza.
Badanie można wykonać bez żadnego przygotowania.
Najlepiej zgłosić się w dwuczęściowym ubraniu, aby łatwo było rozebrać się do pasa. W dniu badania należy wziąć kąpiel. Nie powinno używać się tego dnia dezodorantu, talku, balsamu ani kremu od pasa w górę.
Optymalnym terminem badania u kobiet miesiączkujących jest 5-10 dzień cyklu.
Kobiety po menopauzie mogą wykonać badanie w dowolnym dniu.
Zalecamy, aby wziąć ze sobą wynik poprzednich badań sutka, w tym USG sutka, jeżeli było wcześniej wykonane.
Wieczorem dnia poprzedzającego badanie należy zażyć preparat X-PREP (środek o działaniu przeczyszczającym do kupienia w aptece na receptę). W dniu badania można spożyć lekkie śniadanie.
Na 2 – 3 dni przed badaniem dieta powinna być lekkostrawna: nie należy jeść wtedy owoców i warzyw, ani pić soków oraz napojów gazowanych. W przypadku urografii należy powiadomić lekarza o uczuleniu na jod i środki kontrastujące, a także o innych uczuleniach. W ciągu 2 dni poprzedzających badanie należy przyjmować Espumisan 3 x dziennie po 3-4 kapsułek.
W przeddzień badania po południu ok. o godz. 16 i wieczorem ok. godz. 20 należy przyjąć 20-45 ml Phosfo-Laxative popijając dużą ilością wody (3-4 litry). Lek ten jest dostępny w aptekach na receptę.
W przeddzień badania nie należy jeść kolacji.
W dniu badania należy być na czczo.
Do wlewu kontrastowego w dniu badania należy wykonać wlewka doodbytniczą ENEMA (dostępną bez recepty).
. W przeddzień badania należy zażyć Espumisan w dawce 3 x po 3-4 kapsułki (środek o działaniu odgazowującym – do kupienia w aptece bez recepty).
2. Przed badaniem pozostań 6 godzin na czczo – nie jest wskazane picie alkoholu, kawy, napojów gazowanych, palenie papierosów.
3. W przeddzień badania dieta powinna być lekkostrawna i niezbyt obfita.
4. Podobnie należy przygotować się do badań USG: nerek, tętnic nerkowych, żyły wrotnej, aorty, USG ginekologicznego – przezbrzusznego).
5. Dla prawidłowej oceny pęcherza moczowego i innych narządów miednicy mniejszej ( w tym prostaty u mężczyzn) konieczne jest poddanie się badaniu z pełnym pęcherzem moczowym. W tym celu na 1 godzinę przed badaniem należy wypić 1-1.5 litra niegazowanego płynu. Niekiedy lekarz zaleca powtórne badanie po opróżnieniu pęcherza.
6. Zalecamy przedstawienie lekarzowi opisów poprzednio wykonanych badań.
Przed badaniem należy być 6 godzin na czczo.
Badanie USG nerek zawarte jest zarówno w badaniu USG brzucha jak i układu moczowego-może być wykonane na czczo i po piciu płynów.
USG pęcherza moczowego i prostaty
Godzinę przed badaniem należy wypić 1, 5 litra niegazowanego płynu, nie wolno oddawać moczu do czasu badania. BADANIE WYKONYWANE TYLKO Z PEŁNYM PĘCHERZEM.
1. Najlepiej wykonać badanie miedzy 1 a 10 dniem cyklu miesiączkowego.
2. Zalecamy przedstawienie lekarzowi opisów poprzednio wykonanych badań, w tym mammografia (jeśli była wykonana).
1.Godzinę przed badaniem należy wypić 1,5 litra płynu niegazowanego.
2. Badanie należy wykonać z pełnym pęcherzem moczowym.
1.Badanie należy wykonać po opróżnieniu pęcherza.
1. W przeddzień badania należy zastosować lewatywę przeczyszczającą ENEMA (preparat do kupienia w aptece) wg wskazań na opakowaniu.
2. Przed badaniem wymagane jest dokładne wypróżnienie.
Gastroskopia jest badaniem pozwalającym lekarzowi na bezpośrednią ocenę przełyku, żołądka, odźwiernika i dwunastnicy. Badanie przeprowadza się przy użyciu endoskopu, elastycznej rurki z torami wizyjnymi pozwalającymi na przedstawienie obrazu z wnętrza przewodu pokarmowego na kolorowym monitorze. Ważną zaletą gastroskopii jest możliwość w toku jednego zabiegu ocenienia stanu śluzówki, jak i pobrania do dalszego badania niewielkiego wycinka tkanki budzącej podejrzenie zmian chorobowych – jest tzw. biopsja endoskopowa. Obejmuje ona najczęściej błonę śluzową i płytki fragment błony podśluzowej. Standardowym dodatkowym badaniem stał się test na obecność Helicobacter Pylori, który polega na umieszczeniu fragmentu śluzówki żołądka na specjalnej płytce. Odczyt testu następuje już po godzinie.
Wskazania do wykonania gastroskopii:
Sposób przygotowania do badania:
Przebieg badania
Przed badaniem należy zdjąć okulary oraz wyjąć protezy zębowe. Następnie gardło zostaje znieczulone lekiem w postaci aerozolu, co pozwala ograniczyć dyskomfort związany z wprowadzaniem aparatu. Badanie jest wykonywane w pozycji leżącej, na lewym boku. Gastroskop jest wprowadzany przez ustnik, który badana osoba trzyma zębami do końca trwania badania. Podczas całego badania nie należy połykać śliny, która spływa swobodnie do śliniaka lub na ligninę. Złagodzenie nieprzyjemnych objawów występujących podczas badania ułatwia skupienie się na spokojnym, głębokim oddychaniu. Właściwy rytm oddechu sprawia, że badanie jest łatwiejsze do zniesienia dla pacjenta i pozwala lekarzowi na dokładniejsze zbadanie przewodu pokarmowego. Z uwagi na to, że w trakcie gastroskopii do żołądka wprowadzana jest niewielka ilość powietrza, pojawić się może uczucie wzdęcia i odbijania. Są to zjawiska normalne w trakcie gastroskopii i ustępują zaraz po jej zakończeniu. Czas badania jest indywidualnie zmienny i przeciętnie wynosi kilka minut.
Po badaniu
1. Dwa dni przed badaniem należy przejść na dietę płynną (kisiele, zupy, budynie) oraz pić duże ilości wody niegazowanej (ok. 2 l).
2. W przeddzień badania należy przyjąć preparat Agiolox – 3-6 łyżeczek w ciągu dnia oraz późnym wieczorem wykonać wlewkę doodbytniczą ENEMA (preparat dostępny bez recepty).
3. W dniu badania można pić płyny.
Kolonoskopia to badanie, które umożliwia obejrzenie wnętrza całego jelita grubego przy użyciu giętkiego endoskopu (kolonoskopu) o grubości palca wskazującego. Głównym celem wykonywania kolonoskopii jest ocena błony śluzowej jelita grubego. Badanie to polega na wprowadzeniu kolonoskopu do jelita grubego poprzez bańkę odbytnicy, esicę i okrężnicę zstępującą, poprzecznicę i okrężnicę wstępującą do zastawki krętniczo-kątniczej. Przy użyciu dodatkowych instrumentów, podczas kolonoskopii istnieje możliwość pobrania wycinków śluzówki do badania histopatologicznego i wykonania zabiegów endoskopowych takich jak np. polipektomia, czyli usuwanie polipów.
Wskazania do przeprowadzenia kolonoskopii:
Przygotowanie do kolonoskopii:
Odpowiednie przygotowania należy rozpocząć na 7 dni przed kolonoskopią:
Na 3 dni przed badaniem kolonoskopii należy:
W dniu poprzedzającym badanie kolonoskopii:
Przebieg kolonoskopii
Przed badaniem pacjent przebiera się w odzież ochronną, w jednorazowe majtki do kolonoskopii, a następnie kładzie się na kozetkę. Najczęściej stosowane jest ułożenie na lewym boku z podciągniętymi kolanami w kierunku brody, w czasie kolonoskopii może jednak zaistnieć konieczność zmiany pozycji ciała w celu lepszego uwidocznienia jelit. Lekarz ogląda najpierw okolicę odbytu (sprawdza, czy nie ma tam przetok, guzków krwawniczych, ropni), smaruje żelem miejscowo znieczulającym, a następnie wykonuje badanie per rectum (badanie palcem przez odbyt). Istnieje możliwość podania leku przeciwbólowego. Badaniu kolonoskopii może towarzyszyć uczucie rozpierania, wzdęcia oraz skurczów w jamie brzusznej. Powietrze, które jest wdmuchiwane do światła jelita, aby uwidocznić jego ściany i umożliwić przesuwanie endoskopu coraz dalej, może powodować uczucie dyskomfortu. Nie należy się krępować, gdy gazy, bądź płyn wydostaje się w czasie badania przez odbyt, ponieważ jest to częsta sytuacja. Badanie kolonoskopii z reguły trwa od 15 do 40 minut. W niektórych przypadkach nie udaje się wprowadzić kolonoskopu do samego końca jelita grubego (tam, gdzie łączy się ono z jelitem cienkim). W takiej sytuacji lekarz może zlecić inne badania dodatkowe lub zalecić wykonanie badanie w znieczuleniu ogólnym.
Po badaniu kolonoskopii:
Jakie są powikłania badania?
Kolonoskopia i biopsja są badaniami bezpiecznymi w rękach doświadczonego endoskopisty. Komplikacje są rzadkie jednakże mogą wystąpić. Należą do nich krwawienie z miejsca biopsji lub polipektomii oraz perforacja jelita. Perforacja może wymagać zabiegu operacyjnego do zaopatrzenia miejsca perforacji. Bardzo rzadko występują objawy uboczne po podaniu leków uspokajających. Również w miejscu wkłucia do żyły może powstać bolesne zgrubienie. Do złagodzenia dolegliwości stosuje się ciepły, wilgotny okład na miejsce wkłucia. Podkrwawiania z odbytu mogą trwać do kilku dni po badaniu.
W przypadku gdy występują objawy takie jak: ból brzucha, gorączka, dreszcze lub krwawienie z odbytu w ilości więcej niż pół szklanki należy skontaktować się niezwłocznie z lekarzem.
PROSZĘ O ZABRANIE ZE SOBĄ:
KOLONOSKOPIA - OPIS BADANIA
Pobierz1. Materiał do badania należy dostarczyć w specjalnie przeznaczonym do tego pojemniku, który jest dostępny w przychodni lub aptece. Pojemnik należy dokładnie podpisać (imię, nazwisko, wiek).
2. W przypadku badania posiewu moczu stosujemy specjalny pojemnik przeznaczony do tego badania. Pojemnik powinien być jałowy, otwarty bezpośrednio przed użyciem, nie należy dotykać wewnętrznych powierzchni pojemnika.
3. Mocz należy pobrać po nocy, po porannej toalecie narządów moczowo-płciowych.
4. O ile lekarz nie zaleci inaczej, mocz powinien pochodzić ze środkowego strumienia (należy oddać pierwszą porcję moczu do toalety, zaś kolejną oddać do pojemnika).
5. Pobrany materiał powinien być dostarczony do gabinetu zabiegowego w ciągu maksymalnie 2 godzin, o ile jest przechowywany w chłodnym miejscu.
Zbiórkę rozpoczyna się od drugiego oddania moczu pierwszego dnia, a kończy się na pierwszym oddaniu dnia następnego (pierwszy, poranny mocz należy oddać do toalety, następne oddawać do naczynia, zbiórkę kończymy na oddaniu do naczynia porannego moczu dnia następnego). Naczynia do zbiórki dobowej powinny być na tyle duże, aby pomieścić całą objętość zebranego moczu. Dobrze, jeśli na ściankach naczynia jest podziałka, umożliwiająca pomiar objętości. Materiał – w trakcie zbiórki – należy przechowywać w temp. ok. 4oC. Po zakończeniu zbiórki należy dokładnie zmierzyć objętość moczu, a następnie dokładnie wymieszać i pobrać ok. 30-50 ml moczu i umieścić w jednorazowym, plastykowym pojemniku. Pojemnik należy dokładnie podpisać. Na pojemniku koniecznie należy podać objętość dobowej zbiórki.
1. Materiał do badania należy dostarczyć w specjalnie przeznaczonym do tego pojemniku, który jest dostępny w aptece lub gabinecie zabiegowym.
2. Pojemnik należy dokładnie podpisać (imię, nazwisko, wiek).
3. Do pobrania należy użyć łopatki umieszczonej w pojemniku.
4. Pojemnik należy wypełnić materiałem w iloci odpowiadającej wielkoci orzecha laskowego.
5. Pojemnik należy dokładnie zamknąć i umiecić w foliowym woreczku.
6. Materiał do badania obecnoci lamblii powinien być wieży. W przypadku dłuższego przechowywania powinien być zamrożony.
Biopsja cienkoigłowa celowana (BACC) to jedna z inwazyjnych metod ustalenia ostatecznego rozpoznania ogniska choroby w oparciu o ocenę mikroskopową pobranego cienką igłą materiału, z którego wykonuje się następnie rozmaz cytologiczny. Metodę tę stosuje się w przypadku diagnozowania zmian np. w piersiach lub tarczycy, ma ona ogromne znaczenie w rozpoznaniu i ewentualnym leczeniu chorób tych gruczołów. Jest podstawową metodą w opróżnianiu torbieli piersi – bardzo częstej przypadłości kobiet w różnym wieku. Badanie to poprzedza zazwyczaj mammografia czy USG, które wykazały zmiany w piersi. Biopsja ma je „doprecyzować” i określić ich charakter. Wykonuje się ją pod kontrolą badania obrazowego, najczęściej ultrasonograficznego (USG) – stąd jej nazwa „celowana”, czyli wybiórcza, trafiająca w określone miejsce.
Badanie nie wymaga specjalnych przygotowań. Jest ono bezbolesne (poza minimalnym bólem przy wkłuciu), nie wymaga znieczulenia ani przyjmowania żadnych leków przed badaniem, nie powoduje deformacji skóry w miejscu wkłucia. Zabieg trwa kilka minut. Pacjent powinien być rozluźniony i wypoczęty. Badanie wykonuje się w pozycji półsiedzącej albo leżącej. Na początku lekarz przykłada do piersi głowicę ultrasonograficzną. Po określeniu dokładnego miejsca guzka, odkaża miejsce wprowadzenia igły, a następnie. nakłuwa je i przy pomocy strzykawki pobiera materiał do badań, nanosząc go na specjalne szkiełko. Wynik badania trafia do laboratorium i jest gotowy po kilku-kilkunastu dniach. Na jego podstawie lekarz decyduje o dalszym postępowaniu. Jeśli biopsja nie wykaże zmian nowotworowych w komórkach, a jedynie zmiany łagodne, zaleca się obserwację i ponowne badanie obrazowe gruczołów sutkowych za około pół roku. Jeśli zmiany będą podejrzane o rozrost nowotworowy, pacjentka kierowana jest do dalszej szczegółowej diagnostyki. Biopsja często poprzedza zabieg chirurgiczny i wycięcie guza.
Podczas wykonywania biopsji cienkoigłowej rzadko dochodzi do powikłań, ale – jak w przypadku każdego badania – może dojść do pewnych nieprzewidzianych sytuacji. Zdarza się zaczerwienienie w miejscu wkłucia, niewielki krwiak w powłokach skórnych, ból , swędzenie czy obrzęk piersi. Trzeba wówczas zasięgnąć porady lekarza, ale zazwyczaj objawy te szybko ustępują, nie powodując trwałych następstw. Zaleca się natomiast, by osoba, zgłaszająca się na badanie, uprzedziła lekarza o niektórych schorzeniach, np. skazie krwotocznej czy też uczuleniu na środki odkażające, np. jodynę. Przeciwwskazaniem do wykonania badania jest brak zgody pacjenta.
CYSTOSKOPIA – informacja o badaniu.
Badanie, które proponujemy wymaga Pani/Pana pisemnej zgody. Aby ułatwić decyzję informujemy o rodzaju, znaczeniu, korzyściach i możliwych powikłaniach wynikających z wykonania cystoskopii.
Nie zastąpi to rozmowy z lekarzem, dlatego wszelkie wątpliwości i pytania wyjaśni lekarz kierujący lub wykonujący to badanie.
OPIS I PRZEBIEG BADANIA
Cystoskopia to badanie diagnostyczne stosowane w urologii, czasem połączone z działaniem terapeutycznym, które polega na wprowadzeniu przyrządu zwanego cystoskopem (wziernikiem) poprzez cewkę moczową do pęcherza moczowego i bezpośrednim oglądaniu cewki moczowej, szyi pęcherza moczowego, ujścia moczowodów oraz śluzówki pęcherza moczowego. Badanie wykonywane jest w znieczuleniu miejscowym (żel znieczulający). Cystoskopia jest niezastąpionym badaniem w diagnostyce urologicznej. Pozwala na uwidocznienie zmian patologicznych zachodzących w pęcherzu moczowym.
Cystoskopię najczęściej wykonuje się w przypadku:
podejrzenia guza pęcherza moczowego, krwiomoczu niewiadomego pochodzenia, nawracającego zapalenia pęcherza moczowego, podejrzenia kamicy pęcherza moczowego, wad rozwojowych cewki moczowej i pęcherza, podejrzenia gruźlicy pęcherza moczowego, objawów niewiadomego pochodzenia, endoskopowego usunięcia ciała obcego, pobrania wycinków do badania histopatologicznego.
Cystoskopia wykonywana jest przez lekarza w asyście pielęgniarki. Przed przystąpieniem do badania urolog przemywa ujście zewnętrzne cewki moczowej płynem odkażającym, wprowadza do cewki moczowej żel miejscowo znieczulający i nadający poślizg. Następnie przez cewkę wprowadza cystoskop a pęcherz wypełniony zostaje jałową wodą lub solą fizjologiczną. W czasie badania urolog ocenia cewkę moczową, pęcherz i obserwuje mocz wydobywający się z ujścia moczowodów. Badanie wykonywane jest w pozycji leżącej i trwa zwykle od kliku do kilkunastu minut.
CZY CYSTOSKOPIA JEST BOLESNA?
Większość pacjentów twierdzi, że cystoskopia jest mniej nieprzyjemna niż się spodziewali przed badaniem. W przypadku cystoskopii w znieczuleniu miejscowym pacjenci zgłaszają najczęściej uczucie parcia na mocz i pieczenie cewki moczowej.
INFORMACJE, KTÓRE NALEŻY ZGŁOSIĆ WYKONUJĄCEMU BADANIE:
Przed badaniem:
W czasie badania:
PRZYGOTOWANIE DO BADANIA
Na 3 dni przed badaniem pacjent powinien zastosować dietę lekkostrawną, bez warzyw, owoców i napojów gazowanych. Przed badaniem należy być na czczo (7 – 8 godzin) i odpowiednio przygotować się higienicznie. Przed wykonaniem badania pacjent powinien oddać mocz. W niektórych przypadkach lekarz może zalecić (1 – 2 dni przed badaniem) przyjmowanie środków zapobiegających zakażeniu dróg moczowych.
JAK NALEŻY ZACHOWYWAĆ SIĘ PO BADANIU?
Po cystoskopii pacjent może odczuwać uczucie parcia na mocz i pieczenie cewki moczowej, które ustępuje samoistnie po 1 – 2 dniach. W dniu wykonania cystoskopii należy zwiększyć podaż płynów. Przez kilka dni po badaniu pacjenci przyjmują leki przeciwbakteryjne przepisane przez lekarza.
MOŻLIWE POWIKŁANIA PO BADANIU
Badanie na ogół jest bezpieczne. Istnieje możliwość przejściowego pojawienia się krwi w moczu (krwiomocz) w czasie kilku dni po badaniu. Czasami zdarza się również zakażenie układu moczowego wymagające zastosowania leków przeciwbakteryjnych. W zależności od stanu pęcherza moczowego stwierdzonego podczas cystoskopii urolog ustala z pacjentem dalsze postępowanie.
W przypadku wystąpienia jednego z poniższych objawów skontaktuj się z lekarzem:
Prosimy o zabranie ze sobą:
Immunoterapia – potocznie znana odczulaniem lub „szczepieniem” przeciw alergii.
U większości chorych immunoterapia przynosi bardzo dużą poprawę, objawy chorobowe znacznie się zmniejszają, a czasem ustępują zupełnie i nie ma potrzeby dalszego przyjmowania leków. Immunoterapia może zapobiec powstawaniu nowych uczuleń, zatrzymać postęp choroby alergicznej (zapobiec powstaniu astmy u chorego z katarem alergicznym), zmniejszyć natężenie i częstość zaostrzeń astmy i kataru alergicznego. Niestety u niektórych pacjentów korzyść z immunoterapii jest mała lub żadna. Zalecając immunoterapię, lekarz w oparciu o swoje doświadczenie i znajomość międzynarodowych zaleceń jest przekonany, że w Pana/Pani/dziecka przypadku leczenie to prawdopodobnie przyniesie korzystny efekt; jednak w razie braku skuteczności po roku lub dwóch latach może ono zostać przerwane lub zmodyfikowane.
Immunoterapia może być całoroczna lub tak zwana przedsezonowa, stosowana jedynie w uczuleniach na alergeny występujące sezonowo (pyłki roślin).
W przypadku immunoterapii całorocznej na poprawę można oczekiwać wiele miesięcy, zanim stanie się ona widoczna. Odczulanie musi być kontynuowane przez co najmniej 3-5 lat (czym dłużej tym lepiej). Na początku zastrzyki będą podawane co tydzień lub co 2 tygodnie, później w odstępach 1-2 miesięcy.
W przypadku immunoterapii przedsezonowej zastrzyki będą podawane co 1-2 tygodnie w okresie poprzedzającym pylenie uczulających roślin. Cykl odczulania składa się zwykle z 7-10 zastrzyków zależnie od stosowanej szczepionki. Taki cykl powtarza się przez kilka kolejnych lat.
Immunoterapia polega na podawaniu zastrzyków z substancji, na które jest się uczulonym. Ilość wstrzykiwanego alergenu będzie stopniowo wzrastała aż do osiągnięcia dawki podtrzymującej, która powinna być podawana regularnie przez kilka lat w terapii całorocznej. Celem takiego postępowania jest wytworzenie w organizmie pacjenta tolerancji na alergen, aby przy narażeniu na ten alergen nie występowały objawy choroby.
Po iniekcjach może czasami pojawiać się niewielka reakcja miejscowa. W niektórych przypadkach obrzęk bywa dość duży i mogą mu nawet towarzyszyć objawy chorobowe (nieżyt nosa lub astma). Nie jest to jednak powodem do przerwania leczenia; konieczne jest wtedy jedynie zmniejszenie dawki. Bardzo rzadko zdarzają się poważne reakcje, ale lekarz jest na to przygotowany i umie je opanować.
Zastrzyki muszą być podawane przez lekarza lub pod jego bezpośrednim nadzorem. Zastrzyki poprzedzać będzie badanie kliniczne, z oceną dróg oddechowych włącznie. Po zastrzyku Pan/Pani/dziecko musi pozostać w gabinecie lekarskim pod obserwacją przez 30 minut.
Każdy objaw, który pojawi się w tym czasie, musi zostać natychmiast zgłoszony. Przed opuszczeniem gabinetu sprawdzone zostanie miejsce podania zastrzyku i ponownie oceniona czynność płuc. Rzadko występują objawy późne. Gdy są one bardzo dokuczliwe, powinien Pan/Pani skontaktować się z lekarzem.
W ciągu 24 godzin bezpośrednio po zastrzyku powinno się unikać wytężonych wysiłków fizycznych i długotrwałej gorącej kąpieli, a przez pierwsze 12 godzin należy mieć pod ręką inhalator z lekiem rozszerzającym oskrzela.
Podczas każdej wizyty lekarz będzie rejestrował informacje o ewentualnych późnych reakcjach po poprzednim zastrzyku i zmiany w stanie klinicznym, jakie zaszły w tym czasie .
Pod skórą, w miejscu zastrzyków niektórych preparatów alergenowych, mogą pojawiać się małe guzki. Nie mają one żadnego znaczenia i nie wymagają przerwania immunoterapii.
Proponowana immunoterapia jest tylko jedną z metod stosowanych w leczeniu Pana/Pani/dziecka choroby i może zachodzić potrzeba stosowania dodatkowo innego leczenia przepisanego przez lekarza. Nawet po uzyskaniu poprawy nigdy nie powinno zapominać się o konieczności unikania kontaktu z alergenem.
Jeśli zgodzi się Pan/Pani na immunoterapię, to dobrze prowadzone leczenie przy Pana/Pani niezbędnej współpracy prawdopodobnie pozwoli na osiągnięcie znacznych korzyści bez wystąpienia poważnych problemów.
Ostateczna decyzja należy do Pana/Pani. Nie powinien Pan/Pani wyrazić zgody na immunoterapię, jeśli nie zrozumie Pan/Pani powyższych informacji i nie jest gotowy(a) zaakceptować dyscypliny związanej z regularnym, długotrwałym leczeniem.
Informacje o schorzeniu i terapii
Terapia metodą KRIOLEZJI jest objawowym leczeniem bólu związanego z procesem zapalnym stawów, przyczepów mięśniowych i ścięgnowych. Terapia polega na uszkodzeniu zakończeń nerwowych zaopatrujących chorą tkankę (staw, przyczep mięśniowy, więzadło, itp.) poprzez ich zamrożenie.
W trakcie zabiegu poprzez małe nacięcie na skórze wykonane w znieczuleniu miejscowym zostanie wprowadzona sonda podłączona do aparatu generującego niską temperaturę. Sonda dotykając zakończeń nerwowych na chorej tkance poprzez 30-40 sekundowe wytwarzanie niskiej temperatury spowoduje odnerwienie chorej struktury uwalniając pacjenta od bólu. Terapia ta wskazuje dowiedzione w badaniach klinicznych właściwości i jest bardzo trwała (kilka do kilkunastu miesięcy trwa ochrona przed bólem). Po wykonaniu zamrożenia skórne dojście jest zabezpieczone sterylnym plastrem na klika dni. Opatrunek wymieniany jest w razie potrzeby, a plastry usuwane po tygodniu.
Zabieg wykonywany jest w warunkach ambulatoryjnych. Bezpośrednio po terapii pacjent może udać się do domu po 15 minutach obserwacji.
Skuteczność terapii KRIOLEZJĄ i jej tolerancja przez organizm zostały sprawdzone klinicznie i potwierdzone naukowo w wielu badaniach klinicznych opublikowanych w specjalistycznych czasopismach medycznych. Ta objawowa terapia stanowi osiągnięcie medycyny bólu i opiera się na dokładnej obserwacji pacjentów, analizie międzynarodowej literatury, wieloletnich badaniach, wynikach testów klinicznych oraz doświadczeniach lekarzy.
Możliwe działania niepożądane
Do najczęstszych działań niepożądanych związanych z nakłuciem należą alergie na znieczulający środek podawany przed wykonaniem mini nacięcia, infekcje stawów i tkanek miękkich w rejonie wkłucia. Niebezpieczne jest zapalenie stawu powiązane z silnym bólem, nadmiernym uciepleniem okolicy i pogorszeniem sprawności. Jeśli wystąpią u Państwa takie objawy, prosimy natychmiast zwrócić się do nas (tel.:257856011 lub 25 6333555), do swojego lekarza rodzinnego lub do szpitalnej izby przyjęć.
Zalecenia przed i po zabiegu:
Na czas trwania terapii metodą KRIOLEZJI, w zwykłym jej przebiegu, nie jest potrzebne zwolnienie lekarskie.
PROSZĘ O ZABRANIE ZE SOBĄ:
BADANIE WYKONYWANE JEST W PRZYCHODNI:
CENTRUM MEDYCZNO-DIAGNOSTYCZNEGO W SIEDLCACH NA UL. NIEDZIAŁKA 14. TEL. 25 633 35 55
Cel badania:
Elektrokardiograficzny test wysiłkowy (próba wysiłkowa) najczęściej wykonywany jest w przypadku podejrzenia choroby wieńcowej lub w celu określenia wydolności fizycznej (np. u osób które chcą bezpiecznie uprawiać sport). Badanie służy także ocenie reakcji ciśnienia tętniczego podczas kontrolowanego wysiłku oraz wykrywaniu ewentualnych zaburzeń rytmu serca stymulowanych wysiłkiem.
Opis i przebieg badania:
Dla bezpieczeństwa pacjenta badanie jest przeprowadzane przez lekarza w obecności pielęgniarki.
O ile lekarz kierujący na badanie nie zdecyduje inaczej, pacjent w dniu badania powinien przyjmować wszystkie leki wg ustalonych zaleceń. Na 2-3 godziny przed badaniem nie należy jeść obfitego posiłku, palić papierosów, pić mocnej kawy/herbaty.
Przed badaniem pacjent proszony jest o zdjęcie górnej części ubrania celem odsłonięcia klatki piersiowej oraz zamianę obuwia na miękkie obuwie sportowe (które nie jest używane na zewnątrz pomieszczenia). Na klatce piersiowej naklejane są specjalne elektrody jednorazowego użytku, co wymaga wcześniejszego przygotowania skóry – jej odtłuszczenia specjalnym środkiem a u niektórych pacjentów (z obfitym owłosieniem klatki piersiowej) wygolenia włosów w określonych miejscach. Do naklejonych elektrod dopinane są przewody połączone z systemem stałego monitorowania EKG. Następnie na ramię pacjenta zakładany jest mankiet do mierzenia ciśnienia tętniczego, które kontrolowane jest przed rozpoczęciem badania oraz co 2-3 min w czasie wysiłku i po jego zakończeniu.
Dla uzyskania miarodajnego wyniku konieczna jest ścisła współpraca pacjenta z personelem wykonującym badanie. Przed rozpoczęciem wysiłku należy bezwzględnie zgłosić fakt wystąpienia w dniu badania jakichkolwiek dolegliwości (zwłaszcza bólu wieńcowego, duszności).
Badanie przeprowadzane jest na bieżni ruchomej lub ergometrze rowerowym (w zależności od wskazań do badania i możliwości ruchowych pacjenta) wg standardowych, stosowanych na całym świecie protokołów, które stopniowo co 2-3 minuty zwiększają szybkość przesuwu i kąt nachylenia taśmy (na bieżni ruchomej) lub obciążenie (na cykloergometrze rowerowym). Wysiłek kończony jest w chwili osiągnięcia maksymalnego, tolerowanego przez pacjenta zmęczenia lub natychmiast w przypadku wystąpienia jakichkolwiek wskazań medycznych do jego przerwania. Pacjent powinien niezwłocznie informować o pojawieniu się w czasie wysiłku dolegliwości (ból, duszność, zawroty głowy, szum w uszach, mroczki przed oczami). Możliwe jest zawsze przerwanie badania w każdej chwili na prośbę pacjenta, należy jednak pamiętać, że wcześniejsze przerwanie badania może wpłynąć negatywnie na jego wartość diagnostyczną. Po zakończeniu wysiłku przez 3-5 minut nadal monitorowane jest EKG i ciśnienie tętnicze w pozycji siedzącej.
Wynik badania pacjent otrzymuje bezpośrednio po jego zakończeniu.
Możliwe powikłania/zagrożenia:
Najczęściej występujące objawy chorobowe stymulowane wysiłkiem to: ból w klatce piersiowej, bóle kończyn dolnych, zaburzenia rytmu serca, zawroty głowy, spadek lub nadmierny wzrost ciśnienia tętniczego, uczucie zmęczenia (czasem utrzymujące się jeszcze kilka godzin po zakończeniu badania). U osób skłonnych do alergii mogą też wystąpić objawy alergii kontaktowej w miejscu odtłuszczania skóry i przyklejania elektrod.
Próba wysiłkowa jest badaniem bezpiecznym i groźne powikłania opisywane są bardzo rzadko (4,8/10 000 wykonanych badań) a śmiertelność 0,4/10 000 badań. Z tego też powodu na przeprowadzenie badania wymagane jest skierowanie od lekarza, który oceni występowanie ewentualnych przeciwwskazań do jego wykonania, a samo badanie wykonywane jest pod nadzorem lekarza w specjalistycznych ośrodkach dysponujących odpowiednim sprzętem pozwalającym udzielić natychmiastowej pomocy.